Najciekawsze komentarze

Artykuł:
| 2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.

Artykuł: Łasica
andrzej | 2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.

Artykuł:
Kamil | 2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze

Artykuł:
lol | 2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu

Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil | 2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki

Artykuł:
Janek | 2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.

Napisz do nas

mail

Regulamin

Galeria zdięć
Informacje hodowlane
Filmy
Sposoby zwalczania

Dziobak australijski

Łac. Ornithorhynchus anatinus

Dziobak australijski (dziobak) to gatunek ssaka z grupy stekowców, jedynych członków gromady składających jaja. Dziobak prowadzi częściowo wodny tryb życia na wschodnich obszarach stanów Australii (w tym Tasmanii). Dziobak jest ostatnim żyjącym przedstawicielem swojego rodzaju i rodziny. Dziobak australijski posiada wiele nietypowych cech ssaka, między innymi składa jaja, posiada dziób oraz wydziela jad. Samiec ma na tylnych łapach ostrogi wydzielające jad zdolny wywołać bardzo silny ból u człowieka. Europejczycy pierwszy raz natrafili na dziobaka w roku 1798. Dziobak australijski bardzo dobrze pływa, spędza bardzo dużo czasu pod wodą w celu poszukiwania pokarmu. Podczas pływania można go odróżnić od innych ssaków po niewidocznym uszach. Pod wodą porusza się poprzez naprzemienne poruszanie przednich łap. Nurkuje zwykle przez okres około 30 sekund, lecz pod woda potrafi spędzić więcej czasu. Ssak bardzo rzadko przekracza swój limit oddychania bez dostarczenie tlenu, zazwyczaj ten limit to 40 sekund.

Galeria zdjęć

Informacje hodowlane

WYSTĘPOWANIE
      Dziobak wiedzie po części wodny tryb życia. Zamieszkuje niewielkie strumienie, jak również rzeki. Zasiedla wzgórza Tasmanii oraz Alp Australijskich, aż do tropikalnych lasów deszczowych wybrzeży Queenslandu, sięgając na północ Półwyspu York. Dziobak australijski w niewoli dożywa do 17 lat.

WYGLĄD
      Masa ciała ssaka waha się od 1000g do 2400g w przypadku samców (zazwyczaj 1700g), zaś 700g do 1600g w przypadku samic(zazwyczaj 900g). Samce osiągają od 45cm do 60cm całkowitej długości ciała (zazwyczaj 50 cm), a samice około 43cm. Temperatura ciała dziobaka wynosi około 32°C, czym różni się od innych łożyskowych ssaków które mają zazwyczaj temperaturę ciała 37°C. Zapotrzebowanie energetyczne zależy od masy ciała, temperatury wody w zbiorniku i aktywności zwierzęcia. Dziób duży i gumowaty. W przeciwieństwie do ptaków u których dolna i górna część dzioba jest od siebie oddzielona, a pomiędzy nimi znajduje się otwór prowadzący do jamy gębowej, pysk dziobaka stanowi organ wyłącznie zmysłowy, zaś jama ustna znajduje się poniżej. Dziobak posiada charakterystyczny szeroki i płaski ogon pokryty gęstym brązowym futrem. Futro stanowi warstwę izolacyjną, która potrafi utrzymać ciepło. Ogon ssaka magazynuje energię w postaci tłuszczu (tak samo jak u diabła tasmańskiego). Na stopach znajduje się błona pławna (większa na przednich lapach), taka cecha bliższa jest kaczce niż ssakom. Nozdrza znajdują się na grzbietowej powierzchni dzioba, a uszy i oczy w rowku z tyłu od nich.

ROZMNAŻANIE
      Okres rozrodczy odbywa się między czerwcem a październikiem. Samice osiągają dojrzałość płciową w drugim roku życia, ale zaczynają się rozmnażać od trzeciego roku życia. Rozmnażać się mogą nawet osobniki w wieku dziewięciu lat (samice są zdolne do rozrodu nawet w wieku 11 lat). Dziobaki są ssakami które nie rozmnażają się co roku. Poza okresem rozrodczym ssaki żyją w pojedynczo wykopanej norze z wejściem położonym na około 30cm nad poziomem wody. Po odbytym parzeniu, samica przystępuje do budowy głębszej nory, o lepszej konstrukcji i nawet o długości dochodzącej do 20m. W takiej norze znajdują się odcinki blokujące dostęp do dalszej części. Samica dziobaka australijskiego nie wybiera sama sobie partnera, tę czynność wykonuje samiec. Dziobak australijski gryzie ogon swojej wybranki i przygważdża w ten sposób samicę. Przy tym odbywa się między zwierzętami zbliżenie, które jest bardzo energiczne oraz głośne. Po stosunku płciowym samiec spędza przy samicy czas około godziny, aby się upewnić, że jego sperma weźmie udział w zapłodnieniu. Następnie samiec zaczyna starania o rozród z inną partnerką. Samiec nie bierze czynnego udziału w opiece nad swoim potomstwem. Samica wyściela podłoże opadłymi pofałdowanymi liśćmi, a gniazdo na końcu tunelu nory wypełnia opadłymi liśćmi i trzciną, tworząc pewien rodzaj przypominjący posłanie. Materiał potrzebny do wyścielenia, samica wnosi do nory za pomocą podwiniętego ogona. W swoim gnieździe samica składa od 1 do 4 małych jaj (zazwyczaj dwa). Jaja skórzaste przypominają jaja gadzie. Jaja rozwijają się w macicy samicy prze okres około 21dni lub 28 dni, zaś tylko przez okres 10 dni jaja rozwijają się na zewnątrz organizmu matki. Przypomina to rozród ptaków, np. u kury nioski jajo spędza tylko jeden dzień w drogach rodnych, zaś 21 dni na środowisku zewnętrznym. Po zniesieniu jaj samica zaczyna owijać się wokół nich. Czas inkubacji jaj dzieli się na 3 fazy. W pierwszej fazie embrion nie posiada jeszcze funkcjonujących narządów i korzysta wyłącznie z zasobów zgromadzonych w pęcherzyku żółciowym, absorbując żółtko. W drugiej fazie zaczynają rozwijać się palce, a w trzeciej fazie pojawiają się ząb jadowy. Nowo wyklute młode ssaki są bardzo podatne na urazy, są ślepe i pozbawione owłosienia. Młode po wykluciu spożywają mleko matki przez okres około trzech lub czterech miesięcy. Podczas okresu inkubacji, gdy matka zaczyna się po woli odstawiać od młodych, wychodzi ona z nory na krótko, aby wyłącznie się pożywić. Gdy wychodzi z nory tworzy przy tym liczne przeszkody, aby w ten sposób utrudnić dostanie się do wnętrza drapieżników. Gdy wraca do środka przeciska się przez przeszkody i dzięki nim suszy sobie futro, także że komora lęgowa pozostaje całkowicie sucha. Po upływie pięciu tygodni matka zaczyna spędzać więcej czasu z dala od młodych, które zaczynają w wieku czterech miesięcy opuszczać norę. Młode dziobaki rodzą się z zębami, ale te wypadają im w bardzo młodym wieku, a na ich miejscy pozostają zrogowaciałe płytki, którymi zwierzę jest zdolne pobierać samodzielnie pokarm. Długość dziobaków australijskich w niewoli osiąga około 17 lat. Osobniki młode bardzo rzadko są spotykane kilkukrotnie, może to wskazywać na ich większą umieralność bądź na zasiedlanie przez nie nowych dogodnych obszarów.

POŻYWIENIE
      Dziobak australijski ma prosty i krótki przewód pokarmowy. Trawienie ssaka odbywa się przy udziale wydzielin z trzustki oraz z gruczołów ściany przewodu pokarmowego. Pożywienie dziobaka składa się głównie z bezkręgowców.

Filmy