Najciekawsze komentarze
Artykuł:
| 2013-03-19
Kret to bardzo denerwujący szkodnik. Właściwie nie ma sposobów aby ochronić trawnik przed kretami. Zawsze znajdą sposób aby rozkopać ogródek.
Artykuł: Łasica
andrzej | 2013-02-26
Witam. Znacie może jakiś skuteczny sposób na pozbycie się łasicy z kurnika? Od pewnego czasu widzę ślady drapieżnika w kurniku i myślę, że to może być łasica.
Artykuł:
Maciej | 2013-02-17
Mam problem z lisem. Bardzo często podchodzi pod zabudowania, ostatnio widziałem go osobiście pod samą chlewnią. Boje się że może być wściekły, dlatego nie boi się ludzi i tak blisko podchodzi. Czy są jakieś służby odpowiedziale za usuwanie ...
Artykuł:
Kamil | 2013-02-04
Ładne zwierzątko ale w jedną noc potrafi wykończyć cały kurnik - niestety wiem to na własnej skórze
Artykuł:
lol | 2013-02-04
Kuna wyjadła mi ostatnio całą izolacjena poddaszu
Artykuł: Orlik krzykliwy
Kamil | 2013-02-04
Ostatnie orliki w Polsce występują juz tylko w Bieszczadach na terenie parku narodowego, szkoda to bardzo piękne ptaki
Artykuł:
Janek | 2013-01-24
Pozornie kuna wygląda bardzo ładnie. Taka sympatyczne niewinne zwierzątko. Ale mi narobiła takich strat w elewacji budynku, że szkoda gadać.
Napisz do nas
Piżmak (Ondatra zibethicus)
Łac: Ondatra zibethicus
Piżmak jest gryzoniem ziemno-wodnym, żyje w przybrzeżnej strefie zbiorników i cieków wodnych. Występuje w strumieniach górskich, rzekach oraz rzeczkach, rowach melioracyjnych, bagienkach śródpolnych, wyrobiskach torfu, stawach rybnych, jeziorach. Nie wymaga zbyt wielkiej głębokości wód, potrafi przezimować nawet na bagienkach, których głębokość nie przekracza 0,5 m.
Piżmaki żyją zazwyczaj rodzinami. Młode z 3 kolejnych miotów pozostają w rodzinnych norach. Usamodzielniają się stopniowo, lecz nie zawsze wywędrowują z rejonu urodzenia. Prawdopodobnie samce strzegą terytorium rodzinnego, często widoczne są na ich skórze ślady walk. W sezonie rozrodczym mają rozwinięte i wypełnione piżmem przyodbytowe organy prepucjalne, tzw. worki strojowe. Wydalina tych organów służy do znakowania terytorium.
Piżmaki żyją w systemie kopanych przez siebie nor (jak krety) w skarpach brzegowych. Nory składają się z korytarzy i komór. Komory gniazdowe mają wyjścia pod wodę i na powierzchnię gruntu. Jesienią budują także z roślin przybrzeżnych i mułu chatki dochodzące do wysokości 1 m. Pływają doskonale i szybko, nurkują wytrwale i mogą spędzić pod wodą około 10 min.
Wiosną od lutego aż do maja oraz jesienią od września do listopada ma miejsce szczególna aktywność piżmaków, połączona z intensywnymi wędrówkami. Mogą się przemieszczać do 150 km w dół rzek. W czasie wędrówek i jesiennej budowy domków są aktywne również w dzień. Na ogół jednak pędzą nocny tryb życia.
Galeria zdjęć
Informacje hodowlane 
WYSTĘPOWANIE
Piżmak jest ssakiem który występował tylko w Ameryce Północnej. W 1905 r. został osiedlony w Czechach (koło Pragi), a w późniejszych latach w Finlandii, ZSRR, Francji oraz Anglii. Obecnie zajmuje ogromny areał.
Na terytorium Polski przedostał się z Czechosłowacji w 1924 roku i do 1958 roku zasiedlił już cały nasz kraj. Proces zasiedlania przyspieszony został przez ucieczki zwierząt z rozbitych w czasie działań wojennych ferm hodowlanych.
|
| Piżmak w wodzie |
Długość tułowia gryzonia wynosi wraz z głową od 23 do 40 cm, zaś ogon wynosi około 19-28 cm (70-80% długości tułowia piżmaka), stopy tylnej maja od 6 do 8 cm. Uszy maja długość 1-2 cm. Długość kondylobazalna czaszki wynosi około 6 cm, szerokość jarzmowa około 4 cm. Masa zwierząt po przezimowaniu waha się od 500 do 1700 g.
Piżmak jest gryzoniem wielkości podobnej do szczura, posiada krępy, niezgrabnym tułowiu, dużą głowę osadzoną na bardzo krótkiej szyi. Czaszka piżmaka jest szeroka oraz płaska, o wydatnych łukach jarzmowych. Uszy posiada małe, prawie nie widoczne ukryte w sierści, zaokrąglone i porośnięte krótkim, gęstym włosem. Fałd skórny zamyka otwór słuchowy piżmaka podczas jego nurkowania. Ucho usytuowane jest prawie na poziomie oka i nozdrzy, dość blisko oka. Oczy ma małe, koloru czarnego, wysoko osadzone. Pysk piżmaka jest tępy z kilkoma widocznymi rzędami włosów czuciowych (wibrysów) znajdujących się na wargach. Rozdwojona górna warga umożliwia zamykanie otworu gębowego fałdami skórnymi w czasie pracy piżmaka pod wodą. Otwory nosowe, są bocznie położone, są zamykane w czasie nurkowania otaczającymi je chrząstkami. Kończyny przednie piżmaka są krótkie, porośnięte futrem aż po sam nadgarstek, poniżej którego pokryte są krótkim włosem. Kończyny tylne są dwukrotnie większe od przednich. Boki długich palców i brzegi stóp porośnięte są szczecinkami, skutecznie zwiększającymi powierzchnię kończyny podczas pływania. Palce zakończone są długimi, od spodu wklęsłymi pazurkami, barwy od jasnożółtej do ciemnobrunatnej. Ogon piżmaka jest długi, bocznie spłaszczony, mniej więcej w połowie sierpowato wygięty ku dołowi, pokryty rogowymi łuskami, z pomiędzy których wyrastają włosy czuciowe. Ułatwia on piżmakowi bardzo pływanie. Futro piżmaka jest gęste oraz lśniące, u poszczególnych osobników może mieć różne odcienie barwy brunatnej. Zwykle na grzbiecie jest ciemne, przechodzi w jaśniejsze na bokach i szarobrązowe na podbrzuszu. Warstwa puchowa jest srebrzystoszara. Samica ma 6 sutek piersiowych oraz 4 brzuszne.
|
| Potomstwo piżmaka |
Sezon rozrodu piżmaka w zależności od warunków klimatycznych zaczyna się w marcu lub kwietniu, a kończy we wrześniu. W warunkach europejskich piżmaki dają w ciągu roku aż 3 mioty. Samice z pierwszego miotu rodzą po raz pierwszy jeszcze jesienią tego samego roku. Ciąża piżmaka trwa około 29 dni. Miot liczy zazwyczaj od 3 do 8 młodych, które rodzą się nagie i ślepe. Otwierają one oczy po upływie 10 lub 13 dniach, a po 3 tygodniach usiłują wychodzić z gniazda i próbują jeść zielony pokarm. Laktacja trwa 4 tygodnie i po tym też czasie małe opuszczają gniazdo.
Małe piżmaki rosną bardzo szybko. Po zakończeniu laktacji ważą około 110 g, a w wieku 4 miesięcy, kiedy uzyskują już okrywę włosową typową dla dorosłych około 500 g.
|
| Gryzonie gatunek - piżmak |
Dla piżmaka praktycznie nie istnieje problem zasobności siedliska w żer. Pobiera prawie wszystkie rośliny wodne, z których wykorzystuje zarówno korzenie jak i łodygi, owoce oraz kwiaty. Żeruje również na trawach i ziołach przybrzeżnych, a także na wszystkich uprawach rolnych, chętnie ogryza korę, liście i pączki wierzb. Zjada też spadłe w sadach owoce. W niektórych siedliskach nie gardzi pokarmem zwierzęcym. Stwierdzono, że zjada raki, ślimaki, małże a niekiedy padlinę. Piżmak zjada około 500 g świeżej masy na dobę. Na okres zimy nie robi sobie zapasów. Wystarczają mu korzenie i kłącza roślin wygrzebywanych w mule dennym i brzegach zbiorników wodnych, o czym świadczy dobra kondycja osobników strzelanych wiosną.
Filmy 
Piżmak podczas posiłku |
|
|
Piżmak w lesie |
|
|
Sposoby zwalczania
OCHRONA
Piżmak posiada wielu naturalnych wrogów redukujących znacznie jego populację. Należą do nich między innymi tchórz, lis, jenot, wydra, norka, duże ptaki drapieżne, a także duże szczupaki. Do najgroźniejszych chorób, mogących mieć wpływ na stan zdrowia populacji, należy tularemia, nasilająca się w okresach suszy oraz znacznego spadku poziomu wód. Choroba niestety może być przenoszona także na ludzi. Znaczne redukcje powodują także wiosenne gwałtowne przybory wód, zatapiające mioty w przybrzeżnych norach. Piżmak może posiadać wiele pasożytów. Spośród pasożytów wewnętrznych pszywry, tasiemce i nicienie.
